Wat is het super grappig om te zien hoe de nieuwsgierigheid van mensen groeit.. als je een beeld plaatst wat eigenlijk voor mensen niet te plaatsen is. Mijn serie “Coastlines bestaat uit van alles langs de kust van Texel. Maar dan ook echt van alles zolang het maar lijnen waren. En dat is een enorm breed begrip. Lijnen in een landschap, in natuur, in een blaadje, in de vissersschepen, in netten, in de weg, in de aarde. Velen hebben het vast gelinkt naar de natuur. Omdat ik dat ook vaak online zet. Ik hoorde mensen denken, zou het een deel van een insect zijn of..

Een heel aantal bezoekers van deze post, konden hun nieuwsgierigheid amper bedwingen en stelden de prangende vraag om hun hersenen tot rust te brengen. “Mooie foto, maar waar kijk ik naar”. Op mijn antwoord dat dat er eigenlijk niet toe doet, en sterker nog zelfs de intrigerende werking teniet doet, kreeg ik soms het antwoord dat dat waar was. Maar een enkele brein kon moeilijk rusten bij deze onbeantwoorde vraag. Ik heb deze persoon in gedachten gelaten, en hoop dat ze het toch uiteindelijk los kon laten. Zo niet …tja.

Toen ik deze foto maakte, intrigeerden mij de structuren en kleuren zodanig, dat ik allerlei verschillende composities heb geprobeerd. De totaalplaat was sierlijk maar niet intrigerend, less is more ging hierbij zeker op. Het zwart in combinatie met het geel deed me denken aan een wespenlijf.. De fijne stipjes in de gele structuur aan pointillisme. Het zwart was ook gevuld met kleine diverse deeltjes.. Een voor mijzelf intrigerend en apart beeld ontstond.

Ik stond in een klein vissersplaatsje waar de meest vervreemdende materialen lagen uitgespreid. Pallets vol, prachtig imposante, enorm dikke kettingen. Verspreid in hoopjes naast elkaar. Roodbruin van het roest. Geoxideerde zuilen met grote vlakken zeepokken, geplakt tegen de wanden. Een grote ton, kleine fleurige visnetjes voor de kids, in de kleuren rood, geel en groen. Enorme dikke touwen waar je een olifant aan vast zou kunnen binden. Staalkabels met honderden kleine draadjes, gedraaid tot 1 superkracht. Vissersboten met prachtige netten waar ik altijd weer op kick. De vele lijnen en combinaties van het oude doorleefde hout met touw. Ik raakte niet uit gekeken.

Wat was ik graag even overgestapt van de wal op één van deze sierlijk robuuste schepen. Om mij oneindig te verliezen in de lijnen…

Maar misschien ga ik dat nog beleven, want eind september ga ik een midweekje met 3 andere enthousiaste, maffe, gezellige fotomeiden, wederom naar Texel. Dus waar ga je mij dan zeker weer vinden? In “Oudeschild” een klein vissersplaatje aan de Oost-kant van het eiland. En als je dan nog steeds nieuwsgierig bent waar je naar kijkt? Dan zal ik het heeeeeel misschien verklappen….