Maandagochtend 9 uur. Na een flinke droge hittegolf slaat het weer om in een vochtig bijna tropisch klimaat. Vanochtend ben ik op weg naar Meppen. Binnenkort opent de Natuurbegraafplaats Mepperdennen officieel zijn deuren. Vanaf april dit jaar ben ik een aantal keren per maand in het gebied te vinden. Ik leer elk plekje steeds beter kennen. Ik weet waar de kamille langs de randen groeit, waar het vingerhoedskruid langs de oprit pronkt, waar de reeën hun leger opslaan. Waar hazen regelmatig hun kopjes boven het gras uitsteken. Waar het allereerste graf met meneer “T” ligt. Hij zal voor mij altijd een bijzonder plekje houden..

Als ik de parkeerplaats bij het informatiecentrum opdraai, staat het daar behoorlijk vol. Er wordt hard gewerkt aan de vele percelen waar bomen tussenuit moeten. Vooral de naaldbomen moeten worden uitgedund. Er wordt goed gekeken welke bomen wat wankel op hun “benen” staan. Dus staat de parkeerplaats vol met materieel.

Wel zeer divers is dit materieel. Een oplegger waarop iets vervoerd is, maar ook een robuuste auto met paardentrailer, waarop de tekst “Paard aan het werk”. De flinke, vriendelijk ogende ruin wordt net klaargemaakt voor de grote klus. Want omdat de paden geen groot materieel kunnen verwerken, wordt al het dode hout naar het pad gesleept met paarden en natuurlijk hun begeleider. Deze manier van werken past ook prima bij het concept van de begraafplaats. Natuurlijk moet ik het paard even aaien, paardengek als ik ben, en altijd zal blijven. Zijn vacht voelde al voor het werk, vochtig aan. Ook deze lieverd had last van de warmte. Gelukkig stond er een enorme drinkbak voor hem klaar naast de trailer waar hij af en toe even tijdens de pauzes kon bijtanken.

Ik zou hem straks vast aan het werk zien op mijn ronde door het bos. Nadat ik het team voor de teamfoto had opgetrommeld en we samen door de paden liepen kwamen we langs “de klusplek”. Imposant hoeveel kracht ook dit paard liep zien. Kettingen om boomstammen, juist positioneren en trekken maar. Ik krijg het er spontaan warm van. Laat staan hoe deze stoere jongen zich zal voelen. Gelukkig kunnen paarden best goed tegen warmte als ze flink water voorhanden hebben. En is hij bij zijn begeleider in goede handen.

Na mijn shoot ga ik in ieder geval weer richting huis, waar ik blij ben met mijn douche. Ik Ik ben toch blij dat ik geen paard ben, dan maar minder PK’s..