Lang geleden kreeg ik samen met mijn man Bert een theaterbon voor ons huwelijk. Ik ging eigenlijk nooit met mijn ouders naar theater, dus voor mij was dit vrij onbekend terrein. Mijn blikveld binnen de theaterwereld speelde zich voor mij af achter de beeldbuis van onze TV. Vol bewondering keek ik naar de belichting, het decor, de glamoureuze uitstraling en beleving tijdens een optreden, maar dan dus achter de beeldbuis. Een plat, toen nog enigszins bol lopende, glazen plaat die de 3D beleving samenvatte tot een compact geheel.

Ten tijde van onze huwelijksdag waren wij woonachtig in Almere Haven. We woonden zelfs op 100 meter afstand van “De Roestbak”. Een gezellig klein theater, waar een man of 200 in paste. Vaak werden daar de try-outs gedaan, maar ook grote producties zoals Rob de Nijs of Ramses Shaffy. Onze pas verworven theaterbon was snel besteed. Het programma werd erbij gepakt en we kozen samen voor een 10 tal voorstellingen. Van de grote meesters tot totaal onbekend talent. Wat een feestje was het telkens weer wanneer we in het publiek mochten plaatsnemen. Door de kleinschaligheid van het theater, zaten we bijna letterlijk met onze neus op het podium. We genoten soms meer, soms minder, maar maakten kennis met allerlei vormen van theater. Dans, cabaret, zang, one man shows… een ware uitputtingsslag voor de artiest, toneel en ga zo maar door. We proefden aan het theatergebeuren en zijn sindsdien om.

Voor mijzelf was het beeldscherm tot leven gekomen. Wat heerlijk om een luxe warme stoel onderuit te zakken en alles tot je te laten komen. Ikzelf ben erg gevoelig voor de totaalbeleving. Zelf de geur draagt bij tot het geheel. Spotlights aan en wegdromen in een andere wereld. Want dat is voor mij wat theater doet. Het neemt mij mee naar iets onbekends. Heerlijk.

Door de corona lagen de theaters echt al heel erg lang stil. De rijen stoelen bleven leeg. De artiesten thuis. En hoe de theaterdirectie ook probeerde er het beste van te maken, door voorstellingen te geven voor 30 mensen… De theaterzaal om te bouwen tot één grote huiskamer waar iedereen prima op 1.5 meter afstand zou kunnen genieten. Alles uit de kast te trekken om te voldoen aan de vele regels, het mocht niet baten. Zij, de theatermensen, wij het publiek hebben inmiddels heimwee naar het theater…

Vanmorgen werd mijn verlangen een beetje gestild. Ik mocht foto’s maken in Theater De Tambour te Hoogeveen. De directie van 6 theaters van Drenthe kwamen bij elkaar om met elkaar van gedachten te wisselen. In het kader van Het Cultuur Magazine welke volgende maand zal worden verspreid. Bijzonder want zij zien elkaar niet vaak zo met z’n allen. Toen ik de zaal binnenliep, kreeg ik meteen weer dat bewuste gevoel. Ik mocht weer even aan deze andere wereld proeven. Een sprookje zo leek het. De zaal was prachtig kleurrijk belicht en een groot deel van de stoelen vervangen door gezellig warm ogende bankjes. Eigenlijk was er zeer vernuftig een vloer over de rijen stoelen geplaatst. Vloerkleden, kleine ronde tafeltjes maakten het tot een huiselijk sfeertje.

Ik zette mijn statief op en stelde de belichting in. Geweldig want er was een technicus die het licht naar mijn aanwijzingen op de plekken richtte waar het moest. Warm, kleurrijk en prachtig. De directieleden stroomden binnen en na een kleine aanwijzing van mijn kant waren de foto’s niet lang daarna gemaakt. Ook tijdens het gesprek dat plaats vond op het podium hing er nog steeds de theatermagie. De lijnen, kleuren en mensen zorgden dat mijn theaterheimwee heel even minder werd. Om vervolgens nadat ik weer op de terugweg naar huis was in volle kracht weer binnen te komen! Echt!!! De theaters moeten weer open mensen. Voor iedereen, de mensen die er vol passie werken, de vele vrijwilligers die nu al zolang thuis zitten. De artiesten, de catering en voor iedereen die net als ik theaterheimwee heeft en zich graag wil terugtrekken in een andere wereld…